Grunneger Schriefwedstried 2020
Op 28 maart 2020 won ik met het verhaal ‘Duuster’ de Grunneger schriefwedstried van de gemeente Westerwolde.
Vanwege het Coronavirus is de prijsuitreiking uitgesteld en mocht ik uiteindelijk op 12-9-2020 de oorkonde uit handen van Janny de Vries in ontvangstnemen.
Het verhaal: Duuster
k Loop mit hond deur bos en vuil mie nait op mien gemak.
Ik bin allineg en toch heb k t gevuil dat ain mie volgt.
Ik kiek om en zai pad achter mie verdwienen ien n leegte, n duuster gat, doar daglicht deur bomen verbannen is.
Bloadern valen deel wanneer n wiendvloag mien vel huvern dut en k zeg: ‘Kom hond …wie mouten wieder.’
n Tak kroakt.
Ik kiek opzied en zai n schim. Hond begunt te grommen en let zien tanden zain.
Mien haart gaait tekeer en k wait mie even gain road. Din komt zun achter wolken vot en bliek k baang te wezen veur n boom dij op n koal stee ien bos staait.
k Heb swait dik veur kop, zucht even daip en mout ienwendeg laggen om mien aigen woanideeën.
Hond begunt aan lien te trekken en k let hom mor lös. Soam goan wie wieder bos ien, terwiel hond veuroet stoeft.
k Roup hom weerom, mor hai is ter al vandeur en even is t stil om mie hìn. Ik roup hom nog n moal, mor aal wat k heur is stilte…
Onverdachts vlugt achter mie wat vot en krieg k zowat n haartverzakken. k Zet t op n lopen, blief hond mor roupen en as k hom ien ainen grommen heur, run k op t geluud òf …aals mor daiper bos ien.
k Roup en roup zien noam tot dat k ter hais van bin en din ien ainen zai k hom…
Hai staait mit mit snoet bie stroekerij te grommen en hail even liekt of ter wat achter zit.
Hai begunt te janken en k vroag hom wat of ter loos is. Hai kikt mie aan en begunt te blavven. Ik snap ter niks van, draai mie om en din… Din wait k wat of k aaldeur vernomen heb.
Zo mor ien ainen binnen ze doar. Zwaarte koppen, zo duuster, zo leeg… Overaal loeren ogen ons aan en rillens vlaigen mie over mien haile lief.
‘Runnen hond, runnen’ , roup ik en zet t op n lopen …aals mor daiper bos ien. Ze vlaigen ons achterheer en ik krieg zowat gain oam meer. Lucht wordt iel, ik strukel en smak mit kop tegen n boomstam dij over t pad ligt.
As k ien t ìnne kom binnen ze overaal… Zwaarte ogen kieken mie aan, zo zwaart en duuster as de dood zulf. Hond staait veur mie, woakend over zien boas dij ien nood is. Ik roup hom en hai kikt mie aan mit n blik van
“t Is goud zo” en ze nemen hom te groazen. Overaal kommen ze vot… doezenden roaven störten tougelieks op mien kameroad. k Heur hom vechten veur zien leven …gejammer van n wezen ien nood. Mien hond, dij mie beschaarmen wol, offert homzulf op. Ik schait ien t inne, trap as n gek tegen roaven dij verwilderd ien t rond vlaigen en doek din op grond, ien hoop mien laiverd redden te kinnen. Din is t stil… Doodstil.
Ale roaven binnen ien ainen vot en k zai mien kammeroad veur mie liggen. Zien mooie blonde vacht is mit bloud deurwaikt en zien kop is haalf aanvreten. Zien ogen lieken wel zwaart, mor as k beder kiek verneem k dat dij vot binnen… Ik roup om hulp, waitend dat te loat is.
n Roaf gaait vlak bie mie op n boomstam zitten en kikt mie onderzuikend aan. Blonde hoaren kleven aan zien poten en as k mit ogen knipper is e vot. Ik bin weer allinneg mit hond ien n duuster bos, k begun haart te brollen van ellèn en pak zien kop ien mien handen. Hai bloast zien leste oam oet en k geef hom n smok. Ien ainen gromt e, gript mie bie haals. Zien tanden deurboren mien vel en ik…
‘Neeeeeee Kenzo!’, roup k keihaard, terwiel k ien t inne schait. k Kiek opzied en hond staait noast mie te kwispeln. Stomverboasd kiek om mie tou en vernem dat k ien sloap valen was dou k even oetpoesten mos. Ik stoa op en loop ongedoan wieder t Metbroekbos oet en denk: t Was mor n nachtmerrie…
Grunneger Schriefwedstried 2019
Op 26 maart 2019 won ik met het verhaal ‘Verwoarlozen’ de eerste prijs van de provinciale Groninger schrijfwedstrijd.
Verwoarlozen
Ze kin der nait tou kommen om te roemen wat heur moe dierboar was en kikt enkeld wat in t rond noar n verloaten stee dij vult is mit herrinnerns dij heur leven taikent hebben. Ze denkt trug aan aal dij roezies mit heur moe, t onbegrip veur heur puberoale dwaarshaaid en t gebrek aan laifde binnen dizze koale muren. Ze het gain waarme herrinnerns aan n moe dij heur, zo as n moe betoamt, in heur aarms nam as ze t stoer haar en ale boze gaisten in heur kop votjoagen zol. Nee …heur moe dòcht allinneg mor aan heur zulf, keek noar heur nait om. Nou, noa aal dij joaren, kreeg ze bericht van kerk dat heur moe oet tied kommen was en doar zit ze nou din …middenmaank heur moe heur leven, n leven van n vrumde woar zai gain dail van wezen mog. In heur handen het ze n kevot en ze denkt trug aan domie zien woorden dou hai heur dizzent aanlangde …”Uw moeder heeft geleden onder uw afwezigheid. Lees deze brief, misschien kunt u uw moeder vergeven voor de moeder die ze voor u nooit heeft kunnen zijn. Gods wil is soms moeilijk te doorgronden, maar bedenk wel …Hij doet alles met een reden!” Vergrèld verfrommeld ze t kevot en smiet hom in houk van koamer en denkt: ‘Woarom zol ik dij braif lezen? Wat koop ik veur heur loze woorden van spiet. En spiet van wat? Dat ze mie emotioneel verwoarloosd het? Mie nait zag stoan, mie aal dij joaren t gevuil geven het as of ik n stuk schroot was dij je bie t grofvoel smieten mouten? Want zo heb k mie aal dij joaren vuilt …ain dij der nait wezen mog!’ t Laifst wil ze koamer oetlopen en ales achterloaten wat ze joaren leden al achterloaten haar …mor n stem fluustert in heur oor: ”God doet alles met een reden!” Ze kikt noar houk van koamer, zigt t verfrommelde kevot liggen en twieveld wat of ze doun mout. Leest ze hom wel of nait! Ze denkt aan heur aigen kiender, aan de band dij ze met heur baaident het, heur ales geft wat ze van heur aigen moe nait kreeg …laifde! Heur gemis van n voader dut heur denken aan heur grootvoader. Ze was nog luddek dou hai oet tied kwam, mor zien waarme glimlach vuilt ze nog ale doagen. Ze was stoapel op hom en wol zo geern bie hom lozaaiern. Juust dij dag was t mor zo mit hom doan en was ze in drij week tied heur baaide grootlu kwiet. Heur moe luit om heur ollu gain troan, zee stoens dat ze soamen wieder mozzen, mor juust vanòf dij dag was soamen veurbie. Ze pakt t kevot, ropt hom open en leest heur moe heur leste woorden… ‘Veur mien leutje wicht?,’ zegt ze verbiesterd haarop. Even is ze van slag deur dizze woorden. Benoam ‘mien leutje’ blift as n echo in heur gedachten hangen, omreden dat t wat goudegs het. Iets wat ze van heur moe nait kìnd het en nijsgiereg leest ze de braif wieder…
‘Veur mien leutje wicht,
Ze wis t …aal dij tied het mien moe, dien grootmoe t waiten. Hou het ze aal dij joaren heur ogen sloeten kinnen? Hou kon ze zo blind wezen en nait zain willen wat hai ommaans haar? Nog ale doagen bin k verdoofd, vuil k mie leeg, beschoadigd deur heur blindhaid, heur zwakte …heur angst veur hom! Heur schuldgevuil en vrees veur t onbekende haren overhaand, deden mien moe schoelen achter heur masker. Ik duurde der nait mit heur over proaten, omreden dat ik t zulf stoer genogt haar. Ik kon heur ellèn der nait bie hebben, keerde heur de rug tou en dou …dou ging ze op n dag noar zolder en bleef ik allinneg mit hom achter. Hou kon ze mie dat aandoun? Aal dij joaren het ze t waiten en het ze tegenover mie aaltied mooi weer speuld, gaf gain geheur aan mien roup om aandacht van heur. Ik was ja nog mor n onneuzel wicht dou hai dij naacht bie mie kwam …
Heur oadem stoekt en as ze de woorden nog es n moal leest wordt ze broerd op moag. Even doezelt t heur en bie t besef dat heur moe n groot gehaaim haar, ain dij t daglicht nait verdroagen kon, worden ogen heur waik en leest ze van slag wieder…
Doe was nog mor zuneg zeuven doustoe mie vrougs ofstoe bie hom lozaaiern mogs en ik kreeg hoast n haartverzakken doustoe zees dat hai zo allinneg was. Ik zaag mien voader zien grimas en begreep dat hai nait wis dat dien grootmoe t wis. Dat zien doad, zien zunde, de reden was, woarom mien moe broken noar zolder tou ging en mie weer in de steek lait. Dou hai drij week loater, op overloop veur dien deur ston en mie mit n smiechtege blik aankeek, wer ik blind van woede. Deur mien moe heur zwakhaid kon ik mie nait meer bedappern en heb ik hom duwd… Dien aigenste grootvoader haar mie ales al òfnomen en die …die zol hai nait kriegen, doar heb k wel veur zörgd. En toch rouk ik die kwiet …dat heb ik mien ollu nooit vergeven kinnen. k Was deur heur toudoun verbitterd en nait in stoat die laif te hemmen. Dat was mien grootste zunde en doar mos ik mit leven. Ik wil dastoe wais dat ik groots op die bin! Groots op de moeke dijstoe nou bis, ain dijstoe nait haars …Vergeef mie!
Dien moe.’
As ze n dik uur loater sleutel van t hoes aan domie geft en dij heur vragt wat te doun mit de hoesroad, zegt ze: ‘Vroag dat mor aan joen God …dij zel t wel waiten! Aal wat ik van mien moe hebben wil, heb k hier bie mie,’ en mit n verfrommelde braif in haand lopt ze vot.